Narodowy Park Biebrzański

Hej!

Dzisiejszy dzień był chyba jednym z piękniejszych ostatnimi czasy. Było ciepło, słonecznie i bezwietrznie. Choć dość późno to mimo wszystko postanowiliśmy z tatą wykorzystać go i wybrać się na małą wycieczkę, oderwać się od biegu miasta i ludzi. Pojechaliśmy do Narodowego Parku Biebrzańskiego (do którego mam może z 40-50 km). Spacerowaliśmy po biebrzańskich lasach w poszukiwaniu łosi. Oczywiście szalałam z aparatem. Nie ukrywam, że dość dawno nie miałam takiej możliwości, więc sprawiło mi to dużą frajdę. Wypoczęłam, miałam chwilę, żeby nie dumać i się zrelaksować. Brakowało mi tylko polanki i kocyka. 

W biebrzańskich lasach macie okazję spotkać różne rodzaje zwierząt: ssaków, gadów, jak i roślin. Są to bagniste tereny. Niby zwykły las, ale ma w sobie jakiś urok. Trzeba umieć tylko patrzeć z głębi serca... 

 Pies - przewodnik. To nic, że płoszył wszystkie zwierzęta. Nie mój, przypałętał się tam. 

Czasem trzeba trochę się oderwać od rzeczywistości. Mam nadzieję, że więcej będzie takich razów. Wiecie? Wczoraj oglądałam filmik z strojem dnia Korneli kręcony w Hyde Parku i złapała mnie taka niemoc, tęsknota, że też chce tam być, że tam jest tak pięknie. I już nie mogę się doczekać, aż będę mogła tam zawitać. Wiem, szybko zleci, ale jakoś z każdym dniem coraz bardziej tęskno mi za Londynem i moimi przyjaciółmi. Tutaj trochę sprawy mi się pokomplikowały, brakuje mi rozmów z moją przyjaciółką i tak cholernie chce się stąd wyrwać. Jeszcze dwa miesiące. Za dwa miesiące o tej porze będę już w Londynie. Nic mnie już tu nie trzyma. 

Dobrej nocki.