Wyprawa w nieznane?

Podziwiam ludzi, którzy lubią zmiany. Ja osobiście nienawidzę. Nie lubię zmian w pomieszczeniach, nie lubię zmian fryzur ani nawet dzwonka w telefonie. A już tym bardziej kiepsko znoszę zmiany otoczenia. Więc zachodzę w głowę dlaczego zadecydowałam się na przeprowadzkę do innego miasta...ba, innego państwa. Także siedzę sobie od prawie miesiąca w Londynie. Londyn już znacie. Nie jedna blogowiczka albo zaczynała tam swoją karierę albo nadal ją ciągnie. Kocham Londyn. Zawsze chciałam go zobaczyć, a później zauroczyłam się jeszcze bardziej. Bardzo szybko zdecydowałam się na tą zmianę. Były chwile zwątpienia przed wyjazdem, jak i po przyjeździe. Musiałam wiele zmienić, wiele poświęcić. Zostawiłam w Polsce rodzinę i wspaniałych i bliskich mi przyjaciół. Ale zawsze coś kosztem czegoś. Żeby nie było zbyt kolorowo. Pracę znalazłam na momencie. I (odpukać, o dziwo) jeszcze nie chcą mnie z niej wyrzucić mimo mojej jakże małej umiejętności porozumiewania się w języku angielskim. I choć nie raz klnę na cholernie długie "podróże" w tą i z powrotem. Na bezradność, kiedy depozyt w pracy blokuje mi wypłatę. Na murzynki, które z byle gówna robią aferę w autobusie. I na zablokowany Oxford Street w każdą niedzielę, gdzie serwują przeróżne rozrywki - zarówno mieszkańcom jak i mi. A dokładniej przed Oxford kierowcy autobusów robią nam wysiadkę i gwarantują darmową pieszą wycieczkę przez cały Oxford Street do pracy (bo droga nieprzejezdna). To może wyjdzie mi to na dobre? Nie wiem, staram się zadomowić, jakoś przywyknąć i choć podoba mi się ten szybki tryb życia to czasem...ale każdy ma gorsze dni. Nawet przywykłam do dzielenia pokoju i chałupy pełnej ludzi. Do tego, że muszę wstawać z samego rana...jeszcze nie i nie wiem czy kiedykolwiek to nastąpi. Londyn sam w sobie nie robi już takiego WOW. Zaczęłam zauważać brudne uliczki, ogrom ciapaków i murzynów, chamstwo i już nie widzę uśmiechu na twarzy każdego tylko przeważnie zmęczenie. To mimo wszystko nadal ma w sobie coś magicznego. Jakąś moc, że człowiek mimo zmęczenia ma nadal siły, żeby robić coś więcej (nawet iść na imprezę o godzinie 23 po całym dniu pracy wiedząc, że następnego dnia też biegnie do pracy O_o, ale nie wiem czy tu akurat jest się czym chwalić - taka to moc, tyle energii daje - to wisi w powietrzu). Ogólnie miasto dobrze na mnie wpływa. Mam mniej depresji (choć nadal bywają), bo może po prostu nie mam na nie czasu? Uczę się mniej narzekać i gadać o sobie. Stałam się mniej antyspołeczna. I ogólnie rzecz biorąc czuje, że nie marnuje życia. A przede mną jeszcze tyle do zobaczenia ,do przeżycia, że aż sama nie mogę się doczekać. Na razie staram się zadomowić w nowym pokoju. Jestem mega zadowolona, bo udało mi się zostać w tym domu, w którym mieszkają moi przyjaciele i nie muszę się użerać z obcymi ludźmi. No i jestem w końcu "na swoim" co ma oczywiście zarówno plusy jak i sporo minusów. O Was oczywiście nie zapomniałam również. Nowinki prosto z stolicy Anglii będą i do Was docierać. 

Ściskam. 

 Oxford Street - zdziwiłabym się, gdyby tam nie było ludzi.Najlepsze sklepy na całym świecie!

 Jedna ze stacji metra z góry... ;)

 Atrakcje na Oxford - Urodziny Londyńskiego Autobusu. Happy Birthday Bus! 

 Tyle autobusów, a ja musiałam iść piechotą. O_o

 Praca przyniesiona do domu (czyli tak zwana "po godzinach")

Piccadilly nocą. Taki widok zastaje...codziennie.